คนเดิมในเวอร์ชั่น 44 ❤ ไดอารี่ของอังริน


          ซ้ายกับขวาก็เป็นรินคนเดียวกัน... แต่ไม่เหมือนกัน มีหลายอย่างที่เปลี่ยนไป รินคนเดิมเป็นคนที่

  • เอาชีวิตไปผูกติดกับคนอื่น
  • ขี้หงุดหงิด คิดลบ มองโลกในแง่ร้ายไว้ก่อน
  • ไม่ชอบความล้มเหลว
  • อะไรที่ยาก ก็จะคิดว่าทำไม่ได้ และไม่คิดจะลองทำ
  • ข้อจำกัดเยอะ
  • เป็นพิษกับสิ่งรอบตัว
  • โลกส่วนตัวสูงมาก ไม่ชอบสุงสิงกับใครมากนัก
  • ไม่ภูมิใจในตัวเองเลย เห็นแต่ความไม่เพอร์เฟ็ค
  • คิดว่าตัวเองด้อยค่าเสมอ
          วันหนึ่ง... เมื่อบทชีวิตเดิมได้ปิดลงไปดื้อๆ เหมือนหนังสือที่ยังเขียนไม่เสร็จ ความเคว้งคว้าง คำถามมากมายที่ไม่มีคำตอบ นำมาซึ่งความโกรธ กล่าวโทษตัวเองและโชคชะตา ยิ่งตอกย้ำความด้อยค่าของตัวเองให้จริงมากขึ้นไปอีก

          วันเวลาผ่านไปสักพักใหญ่การเรียนรู้ตัวเองจึงได้เกิดขึ้น กลายเป็นการตั้งคำถามกับตัวเองว่า "ลองบอกเหตุผลดีๆ มาสัก 5 ข้อ ว่าการเป็นตัวเองในแบบที่ผ่านมามันดีกับชีวิตยังไง" คำตอบคือ .................... ตอบตัวเองไม่ได้เลยว่าดียังไง จึงไม่มีคำตอบสำหรับคำถามนี้

          งั้นเอาใหม่! "ลองบอกมาสัก 5 ข้อว่า ถ้าตัวเองเป็นแบบไหนแล้วชีวิตดี มีความสุข" คราวนี้...มีคำตอบเยอะแยะเลย ตอบได้มากกว่า 5 ข้ออีก

          พอมีคำตอบแล้ว ก็หาวิธีทำ หาต้นแบบคนที่เราอยากจะเป็น เรียนรู้จากเขา ทำแบบที่เราอยากทำ แบบที่เราชอบ ใช้เวลาอยู่ 3 ปีกว่า จนเป็นรินคนปัจจุบัน คนแบบที่เราอยากเป็น เป็นรินคนที่
  • มีชีวิตอยู่ได้ด้วยตัวเอง มีตัวเองเป็นที่พึ่ง
  • หงุดหงิดน้อยลง คิดบวกมากขึ้น มองโลกตามความเป็นจริง
  • ล้มเหลวแล้วเริ่มใหม่ คนเราเริ่มใหม่ได้ตลอด
  • ยังกลัวความยาก แต่ขอลองทำให้สุดกำลังก่อน
  • ข้อจำกัดเยอะ ก็กำจัดไปทีละข้อ
  • ไม่อยู่กับสิ่งรอบตัวที่เป็นพิษ
  • แบ่งเวลาจากโลกส่วนตัว มาสร้างมิตรภาพมากขึ้น
  • ภูมิใจกับความสำเร็จเล็กๆ ของตัวเอง
  • เห็นคุณค่าในตัวเอง
          เรื่องราวต่างๆ สอนให้รู้ว่าคนเรามีคุณค่าในตัวเองกันทุกคน บทบาทในชีวิตที่ต่างกัน อยู่ผิดที่ผิดเวลา คุณค่าของเราก็เปลี่ยนไป... แค่เปลี่ยนไป... ไม่ใช่ไม่มี...

          เมื่อมองเห็นว่าตัวเองมีคุณค่า ก็ดูแลรักษาตัวเองอย่างดี มอบสิ่งดีๆ ให้ตัวเองบ่อยๆ ดูแลร่างกายและจิตใจ เป็นวิธีรักตัวเองที่ทำได้เลยไม่ต้องรอ เมื่อเรามองตัวเองแล้วชื่นใจ สดใส ยิ้มได้ ก็มีพลังในการใช้ชีวิต และบางที...สิ่งดีๆ โอกาสใหม่ๆ ในชีวิตอาจรอเราอยู่ข้างหน้าก็ได้ เดินทางไปหาสิ่งนั้น

          ขอบคุณครอบครัว เพื่อนรัก ครูบาอาจารย์ และทุกคนรอบตัว ที่อยู่ด้วยกันมาตลอด คอยเป็นกำลังใจ เป็นแรงผลักดัน เป็นตัวอย่่างที่ดี และสอนให้ได้เรียนรู้ชีวิตในบทใหม่ ในแบบที่เขียนบทชีวิตด้วยตัวเอง แบบที่ค่อยๆ ประกอบร่างตัวเองขึ้นมาใหม่ จนเป็นรินในเวอร์ชั่นที่ดีขึ้นกว่าเดิมทุกปี

          ขอบคุณที่สอนให้รู้ว่า...ความสุขและคุณค่าของตัวเองไม่ได้ขึ้นอยู่กับจำนวนเงิน แต่คือการยืนได้ด้วยตัวเองแม้บนพื้นที่เล็กๆ แต่ก็ยืนด้วยสองขาของตัวเองอย่างภูมิใจต่างหาก

          รักตัวเองกันนะคะทุกคน ❤️ ขอให้เป็นปีที่ดีงามสำหรับทุกคนค่ะ

ความคิดเห็น

โพสต์ยอดนิยมจากบล็อกนี้

มาไกลแล้ว... อย่าล้มเลิก ❤ ไดอารี่ของอังริน

ไม่เก่ง...แต่มีความพยายาม ❤ ไดอารี่ของอังริน